Nasza Alicja Piotrowska (1958-2023)

Dziś, 28 lipca przypadają urodziny Alicji Piotrowskiej. Najbardziej rozpoznawalna fotografka naszego regionu zmarła 14 marca tego roku. Swoje ciało przekazała na cele nauki, stąd nie było pogrzebu, a uczciliśmy Jej pamięć w dzień Jej imienin – 21 czerwca na poruszającej uroczystości w Towarzystwie Naukowym w Toruniu. Prezentujemy tekst przemówienia, jakie wygłosił podczas tego zdarzenia Prezes Stowarzyszenia Toruńskie Spacery Fotograficzne, Zbyszek Filipiak oraz kilka zdjęć z uroczystości i fotografie z samą Alicją.

• Zmarła Alicja Piotrowska. W głowie miesza mi się od emocji i wspomnień. Poznaliśmy się na początku lat dwutysięcznych, w redakcji Nowości. Ala od dekady błyszczała jako najbardziej rozpoznawalny fotoreporter w mieście, ja uczyłem się pisać. Jej uśmiech i empatia niezawodnie otwierały drogę do ludzkich serc i historii, które uwieczniała analogową jeszcze wtedy minoltą, zaraz potem minoltą cyfrową. Charakterystycznym, dziarskim krokiem przemierzała ulice Torunia, niejednokrotnie z orszakiem rozdokazywanych, podwórkowych dzieciaków przy boku.
  Schodziłem często do piwnicy obszernego i pięknego gmachu redakcji przy ulicy Mickiewicza, gdzie Ala miała swoje stanowisko pracy; wywoływała filmy, obrabiała pliki, przygotowywała zdjęcia do publikacji. Tam zaczęły się nasze rozmowy. Trudno było znaleźć bardziej serdecznego i pomocnego człowieka.
  Potem oboje pożegnaliśmy się z gazetą. I nastały Toruńskie Spacery Fotograficzne. Ala pojawiła się bardzo szybko, już na trzecim plenerze, na nadwiślańskiej Winnicy. 3 lipca 2010 roku. Ta sobota była upalna i długa, moja ukochana Argentyna przerypała mecz z Niemcami w ćwierćfinałach mundialu w RPA (0:4!), hymn mistrzostw śpiewała na wątpliwe pocieszenie Shakira, a niezawodny uśmiech Ali zapowiadał nowe, fajne czasy.
  Dziesiątki wspólnych plenerów, załatwianie formalności w Stowarzyszeniu, zabieganie o dotacje, organizacja wystaw, przygotowywanie i wydawanie pocztówek, plakatów, katalogów, albumów książkowych. No i letnie imprezy w obłędnie pięknym i gościnnym domu Ali, Piotra, Idy i Mikołaja przy ulicy Łubinowej, w towarzystwie kotów i psów. Biesiady przy grillu w bajecznym ogrodzie, rozmowy ze śmiechem, refleksją i pasją, których nie limitował czas, słońce, czy księżyc. Bywało, że wychodziliśmy stamtąd nad ranem, po sowitym śniadaniu.
• Ostatnie lata naznaczył cień choroby Alicji. Uśmiech jednak nie znikał z Jej ust, walczyła o każdy dzień. Jeszcze w styczniu tego roku długo rozmawialiśmy, wspominaliśmy. Kolejne tygodnie okazały się jeszcze trudniejsze. Aż nadeszło wyzwolenie od bólu i potwornego zmęczenia.
  Spotykamy na swojej drodze różnych ludzi. Głupich, złych, szkodzących. Mądrych, dobrych, pomocnych. Wszyscy są ważni, bo potrafią pokazać coś w nas samych, zwrócić uwagę na to, w jaki kierunek się odwrócić i podążyć. Trafiamy też czasem (rzadko) na ludzi, z którymi łączy nas coś tak ważnego, silnego i naturalnego, że późniejszy ich brak oznacza przeszywającą pustkę. Pewne słowa już nigdy nie padną, pewne wspomnienia nie powrócą, śmiech nie będzie już miał tego koloru. Ludzie tacy jak Alicja odchodząc, zabierają poważny kawałek nas samych. Jednocześnie jednak coś pozostawiają. Kawałek serca Alicji będzie na zawsze ze mną. Dziękuję.
• Fotografowanie było dla Alicji formą komunikacji, rozmowy. Najczęściej z przeciętnym, zwykłym człowiekiem napotkanym na ulicy. Robiła mu zdjęcie z powodu angażu do tematu w gazecie, albo na plenerze Toruńskich Spacerów Fotograficznych. Prawie zawsze tuż przed naciśnięciem spustu migawki Alicja obdarzała takiego człowieka szerokim uśmiechem albo chwilą rozmowy, co powodowało, że tworzyła się między nimi szczególna więź. Fotografowany nie czuł strachu przed fotografem, nie lękał się manipulacji, wykorzystania, nadużycia. Ten zwykły człowiek stawał się na chwilę ważną postacią życia miasta, szukał potem swojego wizerunku w Nowościach lub wystawie czy albumie Toruńskich Spacerów Fotograficznych. Zapamiętywał postać fotografki na zawsze, serdeczną, partnerską, szczerą. W reportażach Alicji nie brakowało przy tym zwracania uwagi na trudność ludzkiego losu, na biedę, na samotność. Jednocześnie na jej zdjęciach roiło się od uśmiechniętych Torunian – trudno teraz stwierdzić, czy uśmiechali się, bo złapała ich w chwilach szczęścia, czy po prostu uśmiechali się do uśmiechniętej fotografki.
• Ważnym tematem zdjęć Alicji były również zwierzęta, które kochała z całego serca. W praktyce traktowała je na równi z ludźmi, a tę czułość oddawała w swoich kadrach, wobec każdego napotkanego podwórkowego kota, czy psa wyprowadzanego na smyczy na spacer. Fotografia polega na światłoczułości. W fotografii Alicji chodziło też o coś więcej – o czułość wobec świata i jego wszystkich mieszkańców.

28 lipca 2023 | Categories: 2023, Alicja Piotrowska, emocje, kolor, Nasza społeczność, starówka, Stare Miasto, Staromiejskie, Toruń, Toruńskie Spacery Fotograficzne, Witold Bargiel, Zbyszek Filipiak | Tags: Agnieszka Niezgoda, Alicja Piotrowska, czarno-białe, Fotografia, Hanna Wittstock, kolor, ludzie, photo, Piotr Piotrowski, pożegnanie, spacery, TNT, Toruń, Towarzystwo Naukowe w Toruniu, TSF, Witold Bargiel, Zbyszek Filipiak | Dodaj komentarz